Gewoonlijk (vanuit gewoonte) is het onderscheid dat we maken gebaseerd op het zoeken naar bevestiging van onze vooroordelen, of van wat we al (denken te) weten. Daarom geven 5 ooggetuigen van een ongeluk 5 verschillende versies weer van het ongeval. We zien wat we al weten, de rest blijft verborgen. Niet verborgen omdat we het niet weten, of verborgen achter eigen verhalen of denkbeelden, maar het bestaat gewoonweg niet. Alleen het openstaan voor het volledige spectrum dat zintuigen aanbieden maakt echt onderscheid mogelijk. Alleen een schilder ziet bijvoorbeeld alle nuances van kleuren, de diepte, de uitdrukkingskracht, de gevoelstonen en de ruimtelijkheid.
Als een dikke mist legt het denken een sluier over de zintuigen. We nemen zelfs amper waar via de zintuigen. We nemen waar via het denken. We zien daardoor uitsluitend het reeds bekende. En wat zich spontaan en onverwacht aanbiedt glipt er als het ware tussendoor. Zoals de bezorgdheden van onze vrienden, de geïrriteerdheid in de stem van een collega, de verlatenheid in de blik van onze kinderen. We betrekken ze ogenblikkelijk op onszelf. Alsof de wereld alleen om ons draait. En vervolgens negeren we het, halen het onderuit of dragen oplossingen aan, maar we kijken niet echt, onderzoeken niet, voelen niet, en maken geen contact met wat we zien en voelen. Wel maken we onderscheid tussen ik en de rest, tussen wat ons uitkomt en niet uitkomt, tussen wat ons ego bevestigt en onderuit dreigt te halen, tussen wat onze verlangens bevredigt en wat niet. Maar dat is geen werkelijk onderscheid, maar louter het verkrampt streven naar bevrediging en bevestiging. En zelfs als we gericht zijn op het helpen van anderen wat is dit 'helpen' dan?..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten