Universele autobiografie

1. Ik loop door een straat.
    Er is een diep gat in het trottoir.
    Ik val erin.
    Ik ben verloren..ik ben radeloos.
    Het is mijn schuld niet.
    Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

2. Ik loop door dezelfde straat.
    Er is een diep gat in het trottoir.
    Ik doe alsof ik het niet zie.
    Ik val er weer in.
    Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
    Maar het is mijn schuld niet.
    Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

3. Ik loop door dezelfde straat.
    Er is een diep gat in het trottoir.
    Ik zie dat het er is.
    Ik val er weer in...het is een gewoonte.
    Mijn ogen zijn open.
    Ik weet waar ik ben.
    Het is mijn schuld.
    Ik kom er direct uit.

4. Ik loop door dezelfde straat.
    Er is een diep gat in het trottoir.
    Ik loop er omheen.

5. Ik loop door een andere straat..

Kennis en zijn

Als je weet wat je bent dan ben je wat je weet..

Kennis en zijn

Je hoeft niet te weten om te zijn, maar je moet zijn om te weten..

Directeur van FC Utrecht in een powerpoint

"Voetbal is een oneindig ingewikkelde business; een belevingsproduct dat je moet vermarkten met inspirational sellingpoints"..
Kunnen delen van de inhoud van deze man vermarkt worden als een zak pelpinda's,  als een doos waspoeder of anderszins gerecycled?

Toch nog even wat anders te doen

In het laboratorium van professor Wetal is een enorme explosie en hij wordt door de kracht van de explosie door het raam naar buiten geblazen alwaar hij buiten bewustzijn geraakt. Als hij verward en duizelig ontwaakt verkeerd hij plotseling in een vlaag van inspiratie. Hij besluit de rest van zijn leven te wijden aan de alchemie van het veranderen van  gewone bakstenen in gouden bakstenen. Tien jaren werkt hij aan dit project totdat hij ergens in blijft steken. "Ahh" zegt Wetal tegen zijn laboratorium assistent. "We hoeven nog maar 1 klein antwoord op een laatste vraag te hebben en we zijn schatrijk!" Nacht na nacht echter zijn hun experimenten zonder resultaat. Uiteindelijk, wanneer Wetal uitgeput en bijna overspannen raakt achter zijn werktafel komt zijn assistent binnen en poneert een lumineus idee. "Waarom ga je niet naar Tibet, daar woont een vrouw die je brandende vraag kan beantwoorden?" "Goed idee", zegt Wetal die opveert. Hij pakt zijn koffers in en vertrekt de volgende ochtend naar Tibet. Na een lange en zware tocht per kameel vanaf Kathmandu arriveert de professor uitgeput voor de deur van de wijze vrouw die in een  berghut woont. De vraag brandt nog steeds en spookt door zijn hoofd. Maar voordat hij kan worden ontvangen door de vrouw wordt hem verteld dat hij zich eerst moet zuiveren. Daartoe moet hij drie dagen alleen maar het zuivere water van de berg drinken en mag hij alleen rauwe tofu eten. Dan pas kan hij worden toegelaten tot de privé slaapkamer van de wijze vrouw. "Welkom vreemdeling", aldus begroet de vrouw Wetal in haar negligé op haar enorme grote bed. Wetal is uit het veld geslagen en nerveus door de aanblik van zo'n prachtige vrouw ver weg in de middle of nowhere. "Ik kan je vandaag ontvangen",lacht de vrouw, " want je energie is voldoende puur, en behalve dat is mijn man naar het dorp voor een of ander onbeduidend zaakje, maar ik kan je alleen antwoord geven op 1 enkele vraag, en niet meer". Zwetend maakt Wetal het boordje van zijn blouse losser en hij staart naar de prachtige weelderige borsten die door haar negligé schijnen. En nog erger wordt het wanneer zij hem wenkt om dichterbij te komen. Zijn wenkbrauwen en oogballen bewegen alle kanten uit. "Ga door", zegt ze met wulpse stem," laat je brandende vraag horen." "Oké!" kraamt Wetal uit, "vertel me wanneer uw man thuis komt?"

Op-spelend maar niet vrijblijvend

Op een gegeven moment was voor mij de vraag "Wie ben ik?" meer opspelend dan de vraag "Wat wil ik?"

Jaloers

Ik zou denk ik jaloers kunnen zijn op mensen die er precies hetzelfde zouden uitzien en zich precies hetzelfde zouden gedragen zoals ik, maar het is niet nodig..

Jaloers

Ik zou denk ik jaloers kunnen zijn op mensen die in alles verschillend van mij zouden zijn, maar het is niet nodig..

Mission impossible

Het leven is geen theorie of filosofie die begrepen (=tot-begrip) gemaakt kan worden, maar een mysterie welke geleefd kan worden. We blijven echter denken dat het wel kan en dat we daarmee het leven( eventueel uiteindelijk) onder controle kunnen krijgen. Maar eigenlijk weten we wel beter als we eerlijk zijn. Of misschien is het beter om te zeggen dat we voelen dat het eigenlijk onmogelijk is. Dit betekend niet dat ik de wetenschap bagatelliseer of onbelangrijk vind. De wetenschap brengt de uitdrukkingen van het leven in kaart, signaleert ze, benoemd ze en doet een duit in het zakje voor wat betreft het gemakkelijk(er) overleven. Verder is het theoretiseren en benoemen van het een en ander handig om adequaat te kunnen communiceren met elkaar. Maar controle over het ondefinieerbare mysterie krijgen lijkt en zoals ik het zie blijkt niet al te handig te zijn evenals het ontkennen ervan. In feite is het trachten te controleren al een vorm van ontkenning. Waardoor we een karikatuur van onsZelf worden..

Wittgenstein

"Van dat waarover men niet spreken kan moet men zwijgen".
Dit is de eindconclusie van het boek "Tractatus logico-Philosophica". Hierin tracht Wittgenstein alles betreffende het leven logisch te verklaren, maar behalve de natuurwetenschappelijke proposities wordt alles aan het einde van het boek teniet gedaan door het bovenstaande te verklaren. Alsof er een trap gebruikt is om boven te komen en wanneer men eenmaal boven is de trap weg te gooien.

Moeite?

Boer Jaspers gaat op bezoek bij zijn oude vriend, boer van Lummelen. Boer van Lummelen leunt op zijn hek, een sigaretje rokend en een liedje neuriënd. "Hey van Lummelen", zegt Jaspers om zich heen kijkend, "hoe gaat het de laatste tijd met je?" "O, best acceptabel", antwoord van Lummelen,"ik had een aantal bomen die gekapt moesten worden, maar er kwam een flinke storm voorbij die me de moeite heeft bespaard". 'Echt waar?" vraagt Jaspers. "Ja"zegt van Lummelen. "En toen lagen de takken op de grond en die moesten eigenlijk verbrand worden, maar toen kwam er bliksem en die zette het spul in de brand en bespaarden me de moeite". "Echt waar?" vraagt Jaspers, "En wat ga je nu doen?" "O niks bijzonders"antwoord van Lummelen, aan zijn sigaretje trekkend. "Ik bedacht me om nu maar te wachten tot de aardappels uit de grond geschud worden door een aardbeving"..

Moeiteloze moeite

U bent altijd de moeiteloze moeite waard en misschien op momenten ook de moeite..

Niet persoonlijk

U bent het licht, het leven en de waarheid. En dat is niet (uitsluitend en alleen) persoonlijk bedoeld. Het persoonlijke is een cadeautje en/of een last erbij..Voor die wetenschap hoeft u niet eens wat te doen want dat is uw/ons geboorterecht en -beginsel. Niet iets om arrogant van te worden dus, want het is ons aller deel. Als we uitsluitend in de persoon gaan wonen dan is arrogantie een mogelijkheid. In onze kern zijn we 1 en onverdeeld hetgeen overigens de wortelbetekenis is van het woord individu nl, onverdeeld-zijn. In onze uitdrukkingen en verschijningen zijn we uniek, steeds weer anders en nieuw. Tenminste dat vind ik..maar wie ben ik? Of misschien beter gezegd, wie of wat vindt u dat ik ben? Of wie of wat vindt u dat u bent? Tja..

Nog een mis-vatting

Op een dag wordt Jezus wakker in een niet al te beste stemming. Hij voelt zich depressief en loom. Eigenlijk een typisch maandagochtendgevoel. Hij kuiert wat rond in de hemel op zoek naar wat mensen die hem zouden kunnen opvrolijken en arriveert uiteindelijk bij de hemelpoort waar Petrus de vers binnenkomenden begroet en intervieuwd. Plotseling ziet hij een oude man met een lange witte baard die hem bekend voorkomt. "Excuseer me meneer" zegt Jezus, "maar uw gezicht komt me zeer bekend voor. Ik ben er zeker van dat we elkaar hebben ontmoet. Wat deed u zoal op aarde?" De oude man lacht. "Ik was timmerman en leefde een zeer aangenaam leven totdat mijn zoon het huis verliet en wereldberoemd werd. Toen zag ik hem nooit meer" Jezus kijkt hem met verbazing aan en zegt verheugd en opgewonden: "Vader"! De oude man spert zijn ogen wijd open rent naar voren met uitgestrekte armen, huilt en roept:"Pinocchio"!..

Heksenweging

Op dit moment is het hot nieuws dat een bepaalde christelijke groepering in Nederland homoseksualiteit ziet als een (foute) gerichtheid. De overtuiging heerst dat de ziekte kan worden verholpen door  middel van een cursus volgens de Terug-in-de-kast-methode van Different, waarbij het slachtoffer  zich (onder professionele begeleiding) weer hernieuwd richt op het andere geslacht. Voorwaarde is dat de patient het zelf wil, gelovig is en ervan overtuigd  dat de cursusleiders het beste met hem voor hebben. Ook hier weer het uitgangspunt dat mensen als ze het zelf willen alles kunnen leren of afleren. De premisse van de maakbaarheid van de mens. Het "Alles kan gemanaged worden". Direct daaraan kleeft vast dat we ons schuldig (moeten) voelen en fout als we geen gebruik maken van de kennis, vaardigheden en goede bedoelingen van lieden die deze kennis en vaardigheden zichzelf toeeigenden dan wel hebben toegeëigend gekregen.
Mensen die weten wat goed is (en fout) voor anderen hebben mijn aandacht. Gelukkig ben ik niet verplicht om hun cursussen te volgen. Ze zijn vrij cursussen te geven aan mensen die dit willen wat mij betreft."Willers" zijn alom te vinden. Evenals "niet willers". Naar het nu schijnt zijn er ziektekostenverzekeraars die dit vergoeden. Misschien kan in hun basiszorgpakket ook heksenweging worden opgenomen, duivelsuitdrijving, gebedsgenezing of aderlating..

Schopenhauer

"Je kunt doen wat je wilt maar wat je wilt kun je niet willen".

Niet van gisteren en niet van morgen

Henk is echt doodziek en daarom belt zijn vrouw Ingrid de dokter voor een consult. De dokter zegt na een kort onderzoek dat Henk dood is. "Dat ben ik niet", zegt Henk vanuit zijn bed. "Hou je mond",zegt Ingrid,"denk je soms dat je het beter weet dan de dokter?"

Niet van gisteren

Ik ben niet van gisteren..

Niet van morgen

Ik ben niet van morgen..

Particulier zelfbewustzijn

Het particuliere bewustzijn( ons persoontje) is voortdurend bezig met het zichzelf in stand houden. Hij weegt steeds af, begrensd, berekend zijn kansen, schat zijn mogelijkheden in, verhult zijn onmogelijkheden, beschuldigd, praat goed, troost, zoekt troost, manipuleert, etaleert, wil wel, wil niet, gelooft, twijfelt. Hij is voortdurend in de weer en in de waan iemand of iets te zijn in een wereld los van hem, die overwonnen en gecontroleerd moet worden en waar hij zich mee probeert te verbinden of waar hij los van probeert te komen...in afwisseling, naar gelang de omstandigheden. Hij is voortdurend bezig iemand te zijn en/of te worden. Hij wil steeds beter worden. Hij neemt zich voor een steeds beter mens te worden, omdat hij steeds weer denkt, of voelt te falen. Dit beter worden lukt lang niet altijd, hetgeen behalve tot het gevoel te falen leidt tot onverschilligheid, schuldgevoel, cynisme, nog harder aan zichzelf werken, de wereld verbeteren of wat dan ook. In feite als we eerlijk zijn lukt het nooit ten volle. En wat vervolgens ook niet helpend werkt is te denken dat dit nou eenmaal zo is. "Zo is het leven nou eenmaal". En uiteraard lukt het zo nu en dan wel om succes te hebben; als de omstandigheden het toe lijken te staan en/of we er hard aan (denken te?) hebben gewerkt. Hier worden we eigenlijk hartstikke moe van. Het hart stikt hier bijna van. Ik pleit weer eens niet voor luiheid; ik ben geen jurist. De verwijzing is naar ontspanning. Als we ontspannen kunnen en mogen zijn (vooral ook van onszelf) dan is er grote(re) kans op creativiteit, coöperatie, efficiency en productiviteit. Niet alleen voor ons particuliere zelfbewustzijn en een stel "gelijkgezinden".  In mijn jargon is het niet het Bijbelse: "ledigheid is des duivels oorkussen", maar,"ledigheid is gods oorkussen". Bij wijze van spreken, want beide personages zijn communicatieve verwijzers. Niet meer en niet minder; zoals onze personages ook verwijzen...

Hulpbronnen

Zolang ik persoonlijk een beetje prettig kan overleven (hetgeen ik totnutoe gewend ben en op onderdelen tevens ver-wend) verblijf ik in mijn status van onvoorstelbaarheid in deze blogs. Dankzij mijn huidige verdiensten als gymleraar kan ik me dit veroorloven. De status van onvoorstelbaarheid is, was en blijft overigens uiteraard(in-der-aard). Die is permanent. Wanneer overleven een probleem wordt dan moet ik mijn (voorstelbare) persoon aanspannen, d.w.z. laten zien en horen. Anders wordt ik in de drukke bakkerswinkel nooit geholpen. En dat zal gezien mijn geschiedenis en karakter niet zo'n heikel punt zijn. Of er genoeg brood en liefst lekker brood voorhanden zal zijn zou wel een probleem kunnen worden. Maar dat is nu (gelukkig) niet aan de orde. Vooralsnog lijken (onze) hulpbronnen voldoende aanwezig al worden ze niet handig verdeeld, zo blijkt..En dit blijkt vooral uit het enorme aanspannen van personen en in groepen geclusterde personen, al dan niet of twijfelachtig terecht.

Soep

Wanneer men zegt of denkt mij te begrijpen dan had ik tot voor niet al te lang geleden de neiging om iets compleet anders te laten zien van mezelf om de"begrijper" op het verkeerde been te zetten. Sowieso eigenlijk iets wat me van jongs af aan al begeleid. Ten eerst is het onmogelijk mij tot-begrip-te-maken. D.w.z. ik kan het zelf niet, laat staan dat een ander dit voor elkaar kan krijgen! Ten tweede is het naar iemand kijken of naar iemand luisteren met betrekking tot eigen mindsets, interpretaties of culturele achtergrond niet zelden de oorzaak van misverstanden. Misverstanden die nogal eens lastig dan wel desastreus kunnen uitpakken.
Een verhaaltje daartoe. Een waargebeurd verhaal rond de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Het gebeurt nu ook nog bij de vleet, maar dan...anders. D.w.z. misschien wat subtieler, maar niet minder kwalijk. zoals ik het zie. Niet altijd is subtieler ook meteen minder kwalijk.
Er was een kleine stam in Afrika van kannibalen, die aanvankelijk bestond uit pakweg 3000 leden in het begin van de twintigste eeuw. Rond 1970 bestond de populatie nog uit 300 leden! En dat kwam omdat ze bijna niemand buiten hun stam konden vinden om te verorberen gedurende al die jaren en ze dus uit eigen voorraad moesten putten. Als dit zo zou zijn doorgegaan dan zouden ze aan het eind van die eeuw allemaal verdwenen zijn. Toen kwam echter de eerste missionaris; lekker vet- en niet zoals de eigen stamleden tanig en atletisch geproportioneerd. Toen ze hem te pakken kregen waren ze uitzinnig van vreugde en ze dansten en zongen. De christelijke missionaris dacht dat ze blij waren dat ze een religieuze man hadden ontmoet en hij zei: "Ik breng jullie goed nieuws met het evangelie". Ze zeiden:"Ja". Ze droegen hem op hun schouders en waren hartstikke blij. De missionaris had nooit verwacht dat hij zo fijn werd ontvangen. En toen zetten ze hem in een grote pot. Hij zei:"Wat doen jullie?" Ze zeiden:"Jij wachten en zien". Toen begreep hij wat er gebeurde; ze gingen hem koken. Hij probeerde ze te overtuigen, "doe dit niet, dit is niet goed. Ik ben hier om jullie de smaak te geven van het christendom". Ze zeiden:"Maak je geen zorgen, we zullen snel je soep eten en het Christendom zal ons prima smaken".

R. van der Gijp:"Laat gaan!"

Kunnen mensen loslaten zoals vele bomen diep in de herfst hun bladeren loslaten? Omdat de bladeren niet meer de voeding krijgen zoals ze deze in de lente en zomer wel kregen? Kunnen we door oordeelloos te kijken naar dat wat hinderlijk werkt niet zien dat deze hinderlijkheden vanzelf van ons wegvallen? Of is dit te eenvoudig? Zijn eenvoudige oplossingen wel wat we willen?
Worden we niet doodmoe van loslaten, vasthouden, loslaten, vasthouden, onverschillig en dan weer verschillig etc? Worden we niet gespannen en gestrest en burnedout van het duwen en dan weer trekken, van het onderdrukken en dan weer uitdrukken in vice versa?  Willen we wel ontspannen? Denken we dat ontspannen mogelijk is of van voorwaarden afhangt die buiten ons liggen? Zijn we niet vanalles aan het managen om het..uiteindelijk gemakkelijker te krijgen? En is het niet zo dat het er niet gemakkelijker op wordt wanneer we in goed en fout denken, voelen en handelen van persoon tot persoon tegenover elkaar en zelfs tegenover onszelf?
Een oude boer uit Limburg heeft jarenlang seks gehad met zijn favoriete varken. Zijn geweten knaagt zozeer aan hem dat hij dit tenslotte opbiecht aan de dorpspriester. De dorpspriester is geschokeerd door deze confessie en weet hier totaal geen raad mee. "En, maar, vertel me" zegt de priester tegen de boer,"is het varken een vrouwtje of een mannetje?" "Ja hallo, een vrouwtje natuurlijk", bijt de boer de priester toe,"je denkt toch niet dat ik geperverteerd  ben!"

Bingo

Het is precies de goede tijd om in het nu te leven..

Vrienden voor het leven

Ik heb niets te bieden; totaal Niets, en hou teveel van u om een relatie met u te hebben..

Policy

De schuur van boer Biet vat s'nachts vlam en brandt volledig af. De volgende dag komt de verzekeringsinspecteur de schade opnemen. "Het is onze policy om een vervangende schuur op te bouwen ín exact dezelfde afmetingen en met precies dezelfde materialen in plaats van u cash geld te geven",zegt de inspecteur. "Als dat jullie manier van zaken doen is" bromt de boer, "dan zeg ik bij deze de verzekering voor mijn vrouw op!"

Weet ik veel!

Ik weet wat u bent maar ik ken u niet, ook al laat u zich kennen..

Socrates

"Liever een verward mens dan een tevreden varken".

Van aannemen naar eventueel verwerkelijken

Vrijheid is geen concept en is niet te definiëren. Althans uiteindelijk. D.w.z. indien het uiteindelijke vrijheid betreft. Natuurlijk ben ik ook blij met bijvoorbeeld de verworven vrijheid van meningsuiting zoals wettelijk is bepaald. Althans bijvoorbeeld hier in Nederland. Maar ook daar is altijd wat mee gaande. We blijven herdefiniëren op grond van nieuwe verschijnselen binnen het spectrum van ons wezen en samenzijn. Helemaal in orde zoals ik het zie. Maar uiteindelijke vrijheid is onvoorwaardelijk en onze wezenlijke aard en natuur. Gebonden zijn we pas..of misschien beter gezegd:al..wanneer we ons vereenzelvigen met het definieerbare,d.w.z. met het ons beschikbare en gegeven instrumentarium; lichaam-denken-voelen-emoties. Het ligt mijns inziens prima binnen onze mogelijkheid om hier vrij van te komen zonder haar te ontkennen. We zijn het eigenlijk en in wezen al, maar dat is zoals ik het zie en besef. Het is wat dat betreft geheel aan u om dit in eerst plaats te geloven en vervolgens eventueel te verwerkelijken. Tja, zoals voorheen al eens gezegd; gaat u der maar aanstaan..

Woest

Een man beent woest bij een juwelier naar binnen, slaat met zijn vuist op de balie, doet zijn polshorloge af en zwaait hem heen en weer onder de neus van de verkoopster. "Verdomme je zei dat dit horloge mijn hele leven zou meegaan!". "Ja inderdaad",  zegt de vrouw, "maar u zag er op het moment van kopen erg ziek uit!".

Berekening in het relationele

Het is momenteel erg modieus voor bedrijven en zelfs scholen om te zeggen een sterk merk te zijn of te willen zijn. Eigenlijk doen vele individuele mensen ditzelfde ook. "Slim bezig C-1000".  Zichzelf profileren, laten zien en horen in herhaling net zolang tot anderen in je gaan geloven en/of van je gaan kopen. Fluisterend of schreeuwend, maar in elk geval herhalend en met opportunistische overtuiging. Kennelijk wanen we onszelf niet goed genoeg en gaan onszelf aanprijzen. En we zijn bereid de prijs die dit kost te betalen..Inleveren van onze authenticiteit door anderen te pleasen in ruil voor o.a. aandacht. Elke handelaar betaald een prijs voor zijn verkregen diensten/goederen. Echter is dit boekhoudkundige berekenen in bijvoorbeeld relationeel opzicht ook handig?

Een grote X

Twee mannen huren een roeiboot en gaan vissen op een meer. Ze vangen de ene vis na de andere en aan het eind van de middag hebben ze wel dertig vissen. Zegt de ene man tegen de andere:'Waarom zouden we morgen niet weer op dezelfde plaats gaan vissen?"Goed idee"zegt zijn vriend en de eerste man pakt daarop een stuk krijt en zet een grote X op de bodem van de boot. "Doe niet zo achterlijk!"zegt de vriend. "Hoe kun je nou weten dat je morgen dezelfde boot opnieuw zult huren?"..

Oprecht veinzen(Gerard van het Reve)

Misschien ontkomen we niet aan een fase of aan fases in ons leven van het veinzen van vrijheid. Als dit veinzen oprecht is dan kan ze mijns inziens opgroeien tot waarachtige vrijheid.
In zelfbeklag, zelfbeschuldigingen of anderen beschuldigen blijven steken schiet immers niet op. In veinzen blijven steken ook niet, maar dat biedt kansen. Niet zozeer tot doorbreken van onze kritische gesel van zelfveroordeling en anderen veroordelen, maar tot het zien daarvan, van het veinzen, het eventuele pochen cq arrogantie of het spelen van nederigheid of bescheidenheid.

Spectrum van licht

Voorzover ik het kan bekijken wordt alles in licht (het licht van onze absolute realiteit) gedragen. Dus wat zwaar lijkt of is kan (in) licht gedragen worden. Uiteraard bestaat er bijvoorbeeld zoiets als ondraaglijke pijn, waarbij in de meest ondraaglijke vorm de dood eventueel helpend is/kan of mag zijn.. Ook zijn er olifanten. En natuurlijk is er ook sprake van hartverscheurende tranendallen..en daarnaast ook weer hartverwarmende hulpbronnen. Het hele spectrum speelt (al)door (het licht heen).

100% waan

Wie mij tot voorstelling maakt of denkt te kunnen maken heeft zichzelf voordien al tot voorstelling gemaakt. Zoals al eerder vermeld is het ieders vrijheid dit te managen, maar ik doe hier niet klakkeloos aan mee. Hoe zouden we uit deze beelden kunnen komen... als u het mij vraagt? Door ze als (waan)beelden te zien. Punt. Maarja..
Wat maakt dat beelden, voorstellingen, principes, gedachtes, gevoelens, fantasieën, emoties, mensen, plantjes, dieren, mineralen, sterren, de zon, de maan, vliegtuigen, computers, bergen, relaties, rivieren, kanalen en goudgekleurde slippers als zo werkelijk worden beleefd? Bij wie vat deze toewijding om aldus te kijken post? Zoals ik het zie is ook daar geen pijl op te trekken. Ook dit lijkt in golfbewegingen te gaan..met stroomversnellingen en vertragingen. Of..net als het weer. Net zoals alles komt en weer gaat. Geboorte, onderhoud en destructie in afwisseling en opeenvolging. Vanuit een naar meer en weer terug naar een. Nooit door mensen onder controle gekregen. Niet door het machtige denkverstand en het machtige lichaam, niet door in eensgezinde groepen deze machtige instrumenten te bundelen. Er kwamen wel bijvoorbeeld machtige gebouwen en beschavingen uit voort, maar vroeg of laat gingen ze teloor. Alles zakt in, krimpt, wordt oud, ouderwets, overbodig, slijt en/of gaat dood. En de hamvraag die gesteld zou kunnen worden is; wie ben ik, wat ben ik of wat is het dat dit alles zo werkelijk doet toeschijnen? Dan kunnen we achter die relatieve werkelijkheid de eerste en niet te ontkennen werkelijkheid (her)ontdekken en vandaaruit ontspannen. Ontspannen in onschuld; kijken naar eventuele schuld en ze van binnenuit verzachten en genezen. Zoals het immuunsysteem zijn "stille"werk doet in ons lichaam als er ziektekiemen binnendringen. Zij schreeuwt niet van de daken om aandacht voor haar goede werken. Ze is er gewoon. Zo is het ook met onze absolute-niet- te-ontkennen-werkelijkheid. Ze is er ze was er en zal er altijd zijn. Ons daarmee vereenzelvigen ontspant..iets waar kennelijk veel behoefte aan is..en wat werkt..speelt...uiterst efficiënt en doeltreffend. Het zorgt prima voor zichzelf.. En wat misschien ook aanspreekt; hier hoeft eens niet aan gewerkt te worden. Het was in ieder geval ideaal voor mij als oude krijger. Niet dat dit luiheid impliceert of vraagt. Vanuit ontspanning kunnen we volgens mij pas echt creatief, coöperatief en zelfs productief zijn. Nu eens niet vanuit verbetenheid, frustratie of onvrijwillige drang en dwang. Toegegeven: Ook dat leverde ons van alles en nog wat..

'T een en ander

Van het Een komt het ander..