Alleen omdat we eerst subject en object als verschillend ervaren en van elkaar scheiden, ontstaat een ogenschijnlijke afstand ertussen, waarin een (geprojecteerd) "ik" vervolgens denkt iets te kunnen gaan doen; we identificeren ons hiermee en raken precies op dat moment verstrengeld, óf we worden boos en geïrriteerd, óf we ontkennen het en doen alsof het niet bestaat. Vanuit het ontkennen van ons natuurlijke, onontkoombare, nooit afwezige verbondenzijn neemt het bewustzijn een dualistisch perspectief in als een truc die het bewustzijn uithaalt om een ik te scheppen en aan dat ik een bepaalde macht toe te kennen, waardoor het zich boven de wereld kan verheffen. En in zijn arrogantie beschouwt het ik de ander en de wereld als zijn bezit.
Alleen door het ogenschijnlijk aanbrengen van een dualistische scheiding in het totale veld van ervaren waarin alles in wezen gelijk is, ontstaan de identificaties, verstrengelingen, aanklevingen, de verhalen en drama's, het lijden en de frustraties. We kunnen ons uitsluitend met iets of iemand identificeren omdat het bewustzijn eerst een denkbeeldig ik heeft gecreëerd en een denkbeeldige wereld of iemand daarbuiten. Als alles gelijk is en verbonden: één is, is er ook geen dualiteit. Het dualistische denken is een vertekend perspectief op de werkelijkheid, in de praktijk van het dagelijks leven weliswaar uiterst bruikbaar, maar tegelijk een illusie die nergens concreet bestaat..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten