Kunnen mensen loslaten zoals vele bomen diep in de herfst hun bladeren loslaten? Omdat de bladeren niet meer de voeding krijgen zoals ze deze in de lente en zomer wel kregen? Kunnen we door oordeelloos te kijken naar dat wat hinderlijk werkt niet zien dat deze hinderlijkheden vanzelf van ons wegvallen? Of is dit te eenvoudig? Zijn eenvoudige oplossingen wel wat we willen?
Worden we niet doodmoe van loslaten, vasthouden, loslaten, vasthouden, onverschillig en dan weer verschillig etc? Worden we niet gespannen en gestrest en burnedout van het duwen en dan weer trekken, van het onderdrukken en dan weer uitdrukken in vice versa? Willen we wel ontspannen? Denken we dat ontspannen mogelijk is of van voorwaarden afhangt die buiten ons liggen? Zijn we niet vanalles aan het managen om het..uiteindelijk gemakkelijker te krijgen? En is het niet zo dat het er niet gemakkelijker op wordt wanneer we in goed en fout denken, voelen en handelen van persoon tot persoon tegenover elkaar en zelfs tegenover onszelf?
Een oude boer uit Limburg heeft jarenlang seks gehad met zijn favoriete varken. Zijn geweten knaagt zozeer aan hem dat hij dit tenslotte opbiecht aan de dorpspriester. De dorpspriester is geschokeerd door deze confessie en weet hier totaal geen raad mee. "En, maar, vertel me" zegt de priester tegen de boer,"is het varken een vrouwtje of een mannetje?" "Ja hallo, een vrouwtje natuurlijk", bijt de boer de priester toe,"je denkt toch niet dat ik geperverteerd ben!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten