Particulier zelfbewustzijn

Het particuliere bewustzijn( ons persoontje) is voortdurend bezig met het zichzelf in stand houden. Hij weegt steeds af, begrensd, berekend zijn kansen, schat zijn mogelijkheden in, verhult zijn onmogelijkheden, beschuldigd, praat goed, troost, zoekt troost, manipuleert, etaleert, wil wel, wil niet, gelooft, twijfelt. Hij is voortdurend in de weer en in de waan iemand of iets te zijn in een wereld los van hem, die overwonnen en gecontroleerd moet worden en waar hij zich mee probeert te verbinden of waar hij los van probeert te komen...in afwisseling, naar gelang de omstandigheden. Hij is voortdurend bezig iemand te zijn en/of te worden. Hij wil steeds beter worden. Hij neemt zich voor een steeds beter mens te worden, omdat hij steeds weer denkt, of voelt te falen. Dit beter worden lukt lang niet altijd, hetgeen behalve tot het gevoel te falen leidt tot onverschilligheid, schuldgevoel, cynisme, nog harder aan zichzelf werken, de wereld verbeteren of wat dan ook. In feite als we eerlijk zijn lukt het nooit ten volle. En wat vervolgens ook niet helpend werkt is te denken dat dit nou eenmaal zo is. "Zo is het leven nou eenmaal". En uiteraard lukt het zo nu en dan wel om succes te hebben; als de omstandigheden het toe lijken te staan en/of we er hard aan (denken te?) hebben gewerkt. Hier worden we eigenlijk hartstikke moe van. Het hart stikt hier bijna van. Ik pleit weer eens niet voor luiheid; ik ben geen jurist. De verwijzing is naar ontspanning. Als we ontspannen kunnen en mogen zijn (vooral ook van onszelf) dan is er grote(re) kans op creativiteit, coöperatie, efficiency en productiviteit. Niet alleen voor ons particuliere zelfbewustzijn en een stel "gelijkgezinden".  In mijn jargon is het niet het Bijbelse: "ledigheid is des duivels oorkussen", maar,"ledigheid is gods oorkussen". Bij wijze van spreken, want beide personages zijn communicatieve verwijzers. Niet meer en niet minder; zoals onze personages ook verwijzen...