Wie mij tot voorstelling maakt of denkt te kunnen maken heeft zichzelf voordien al tot voorstelling gemaakt. Zoals al eerder vermeld is het ieders vrijheid dit te managen, maar ik doe hier niet klakkeloos aan mee. Hoe zouden we uit deze beelden kunnen komen... als u het mij vraagt? Door ze als (waan)beelden te zien. Punt. Maarja..
Wat maakt dat beelden, voorstellingen, principes, gedachtes, gevoelens, fantasieën, emoties, mensen, plantjes, dieren, mineralen, sterren, de zon, de maan, vliegtuigen, computers, bergen, relaties, rivieren, kanalen en goudgekleurde slippers als zo werkelijk worden beleefd? Bij wie vat deze toewijding om aldus te kijken post? Zoals ik het zie is ook daar geen pijl op te trekken. Ook dit lijkt in golfbewegingen te gaan..met stroomversnellingen en vertragingen. Of..net als het weer. Net zoals alles komt en weer gaat. Geboorte, onderhoud en destructie in afwisseling en opeenvolging. Vanuit een naar meer en weer terug naar een. Nooit door mensen onder controle gekregen. Niet door het machtige denkverstand en het machtige lichaam, niet door in eensgezinde groepen deze machtige instrumenten te bundelen. Er kwamen wel bijvoorbeeld machtige gebouwen en beschavingen uit voort, maar vroeg of laat gingen ze teloor. Alles zakt in, krimpt, wordt oud, ouderwets, overbodig, slijt en/of gaat dood. En de hamvraag die gesteld zou kunnen worden is; wie ben ik, wat ben ik of wat is het dat dit alles zo werkelijk doet toeschijnen? Dan kunnen we achter die relatieve werkelijkheid de eerste en niet te ontkennen werkelijkheid (her)ontdekken en vandaaruit ontspannen. Ontspannen in onschuld; kijken naar eventuele schuld en ze van binnenuit verzachten en genezen. Zoals het immuunsysteem zijn "stille"werk doet in ons lichaam als er ziektekiemen binnendringen. Zij schreeuwt niet van de daken om aandacht voor haar goede werken. Ze is er gewoon. Zo is het ook met onze absolute-niet- te-ontkennen-werkelijkheid. Ze is er ze was er en zal er altijd zijn. Ons daarmee vereenzelvigen ontspant..iets waar kennelijk veel behoefte aan is..en wat werkt..speelt...uiterst efficiënt en doeltreffend. Het zorgt prima voor zichzelf.. En wat misschien ook aanspreekt; hier hoeft eens niet aan gewerkt te worden. Het was in ieder geval ideaal voor mij als oude krijger. Niet dat dit luiheid impliceert of vraagt. Vanuit ontspanning kunnen we volgens mij pas echt creatief, coöperatief en zelfs productief zijn. Nu eens niet vanuit verbetenheid, frustratie of onvrijwillige drang en dwang. Toegegeven: Ook dat leverde ons van alles en nog wat..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten