Voor het karretje gespannen

Over het algemeen verwoorden we alles louter om de levende rijkdom van zintuiglijke gewaarwordingen en directe gevoelens terug te brengen tot een verhaal over een ervaring die voorbij is, om zo de onvoorspelbaarheid van tijd terug te brengen tot een persoonlijk verleden en een persoonlijke toekomst. Alleen de woordloze waarnemer kan deze beperkende structuur van taal herkennen en ontmantelen, waardoor woorden weer de pure verwijzingen kunnen worden naar het onvoorstelbare en onbenoembare..