Het benoemen en etiketten plakken op alles wat verschijnt, plaatst elk ding 'daar', ver van ons af. Zodra we de ander benoemen als 'de ander', zijn wij 'hier' en 'de ander' daar. Wij worden daarmee het subject en de ander het object. Ergens is dit ook verweven in de structuur van onze taal. Het benoemen zelf creëert een bepaalde dualiteit.
Een kleur ervaren is een open ervaring. Het benoemen als 'rood' zet het apart, en vervolgens kunnen we er van alles van vinden: mooi of lelijk, passend of niet passend, te groot of te klein, enzovoort. Door het benoemen maken we een verschijnsel tot iets wat we ogenschijnlijk als woord kunnen vastpakken en verplaatsen. Of op iemand kunnen plakken. De één is een klootzak, de ander onze geliefde, totdat de zaak omdraait en we moeten gaan herplakken. En het etiketten plakken komt meestal in de plaats van de subtiliteit van het ervaren zelf. Dat wil zeggen; het zijn geen transparante etiketten, maar hele grote witte of zwarte. We kijken er gewoon niet meer doorheen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten