Dzokchen

Wat er ook gebeurt, is-zoals-het-is, oké omdat dat de enige werkelijkheid is als vertrekpunt, als enige reële werkbare basis. Onze hele staat van zijn van dit moment, niets buitengesloten, dus inclusief alle verblindingen, verstrengelingen, aanklevingen, identificaties, hoop, angst, verwarringen enzovoort, is op dit moment dat wat vrij kan worden. Uitsluitend, wanneer we, zonder ook maar iets onder het tapijt te vegen, alles wat we op dit moment zijn aanvaarden zoals het is, en tegelijkertijd zien dat het een zelf geblazen zeepbel is, kan het een werkbasis zijn. Want de rest is een illusie van een illusie, angst voor de angst, hoop op hoop, kwaadheid over onze kwaadheid, verwarring over verwarring of ontkennen van het ontkennen. Uitsluitend door het in zijn geheel te omarmen, als dat-wat-is, als 'een unieke gelegenheid en de juiste samenloop van omstandigheden', als de volkomen volmaaktheid, op dat moment wordt het de reële werkbasis van de bevrijding. Wanneer dat-wat-is, in zijn volmaakte naaktheid, helemaal oké is, is het in feite al vrij..