Het lijkt zelfverschonend te werken anderen of andere groeperingen fundamentalistisch te noemen. Maar is niet het benoemen alleen al evenzeer fundamentalistisch..te noemen? Kunnen we niet simpelweg constateren dat mensen geneigd zijn tot fundamentalistische gewoontes en principes? Geneigd zijn om het zichzelf en anderen niet gemakkelijk te maken? Verblind misschien voor bepaalde momenten van gemak bij het aannemen van een gewoonte of principe? En deze voor absolute werkelijkheid te houden voor iedereen?
Ik zit het hier dus niet goed te praten! Het is vrij aardig bekend wat fundamentalisme of laat ik het wat anders noemen; principialisme, aan desructiviteit teweeg kan brengen in allerlei uitingen en vormen. Het een wat meer destructief te benoemen dan het andere. De beoefenaars ervan kunnen bijvoorbeeld tegen de lamp van de wetten aanlopen en (te-rechte of onte-rechte) straffen oplopen. Daarnaast is het mijn idee dat destructiviteit op anderen gericht tevens en tegelijkertijd zelfdestructief werkt. Men doet zichzelf pijn, al wordt het ontkent. Ook zit ik principialisme niet slecht te praten. Het is ieders vrijheid om anderen en zichzelf leed aan te doen. Wie zou ik al denken te zijn te weten wat goed is voor anderen? Niet dat ik actieloos toekijk bij het een en ander! Er schuilt; steekt altijd nog een krijger in mij. Wat ik zeg en bedoel is dat principialisme bepaald niet handig lijkt te werken. En het veroordelen ervan ook niet..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten