Naarmate de mens meer doordringt in de geheimen van de natuur, blijkt er steeds minder vast te liggen en eenduidig verklaarbaar te zijn. In feite ontdekte de kwantummechanica hetzelfde als dat wat vanuit zelfonderzoek al heel lang bekend was; dat alles energie is en op elkaar inwerkt, en de manier waarop we iets onderzoeken bepaalt wat we waarnemen. Er is niets dat concreet en onveranderlijk bestaat. Van een atomair deeltje is alleen óf de plaats óf de snelheid te bepalen. Dus wát is concreet werkelijk?
Het licht gedraagt zich bij natuurkundig onderzoek als deeltje én als golfbeweging afhankelijk van hoe je het licht onderzoekt ( en de twee-deeltje en energiegolf- sluiten elkaar uit: dat is pas veranderlijkheid) En een verandering in een molecuul hier bewerkstelligt tegelijkertijd een verandering in een ver weg gelegen molecuul elders! In dat opzicht zou aan de Boeddha alsnog postuum de Nobelprijs voor de fysica kunnen worden uitgereikt.
Bovendien is alles wat zich aandient chaos, d.w.z. alles gebeurt volstrekt at random, volmaakt toevallig. Van niets kan gezegd worden dat het absoluut zeker gebeurt. Er kan een grotere of minder grote waarschijnlijkheid zijn dat het gebeurt, maar alles is en blijft een gok (wat in de natuurkunde bekendstaat als het Heisenbergs waarschijnlijkheidsprincipe). Chaos dus. En het is in deze chaos dat ons bewustzijn, in een dappere poging zichzelf te handhaven, een zekere ordening aanbrengt. En vanuit echt en radicaal zelfonderzoek is het enige belangrijke: leidt die ordening tot verwarring, frustraties en lijden, of leidt die ordening tot helderheid, gewaarzijn en vrijheid?..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten