Double bind

Stel er gebeurt iets wat een emotie oproept. In feite maakt deze emotie iets duidelijk. Dat kan zowel over onze eigen innerlijke patronen gaan als over de patronen in de wereld om ons heen. Maar doorgaans is deze duidelijkheid onverdraaglijk, omdat die helderheid van het naakte gewaarzijn ervan altijd gepaard gaat met angst en we de angst niet durven aan te gaan. Vandaaruit maken we een dubbele beweging. Eerst maken we ons los uit de heelheid van ons reeds verbonden zijn; de heelheid van het proces van ervaren-waarin alles één is-door iets apart te zetten, dat te benoemen tot ik, te beschouwen als centrum van ervaren en vervolgens de positie ervan te versterken tot een ogenschijnlijk concreet ego. Vervolgens grijpen we de emotie vast als dat-daar en gaan haar ontkennen, rationaliseren of dramatiseren. Met andere woorden: eerst maken we ons los uit het directe levende ervaren, maken van het ervaren een ervaring en grijpen die vervolgens vast om er weer greep op te krijgen. Deze dubbele beweging zorgt er echter uitsluitend voor dat we er helemaal vast in komen te zitten en uiteindelijk voelen we ons dan geremd, beperkt, onvrij, gefrustreerd en opgesloten in onze eigen emotionele reacties en de gewoontepatronen van het denken. Wat een gedoe!..