Een man had gehoord, dat wanneer hij bij zonsopgang op een bepaalde plaats in de woestijn zou gaan staan, met zijn gezicht naar een bepaalde berg in de verte, zijn eigen schaduw een grote schat zou aanwijzen. Hij was die bewuste dag zodanig opgewonden dat hij al op de plek stond voordat de eerste lichtstralen hem verlichten. Zijn schaduw verscheen bij het kort daaropvolgende moment ver voor hem uit in een lange vorm over het zand. "Wow, geweldig," dacht hij en hij visualiseerde zijn enorme rijkdom. Hij begon te graven naar zijn schat. Hij ging zo op in zijn werkzaamheden dat hij vergat dat de zon hogerop kwam te staan en zijn schaduw verkorte, totdat hij het merkte. De schaduw was nu nog maar half zo lang. Hij raakte bezorgd en begon met graven op de nieuwe plek. Uren later, in het middaguur ging hij weer staan op het aanvankelijke punt. Nu werd hij zeer bezorgd, want hij zag geen enkele schaduw meer. Hij begon te huilen en jammeren-de hele poging was voor niks geweest. Waar zou hij nu moeten gaan graven.
Precies op dat moment kwam er een nietszeggende oude man langs lopen. De man was weliswaar nietszeggend, maar kon niet laten te lachen en toch wat te zeggen. Hij zei:" Nu wijst de schaduw precies naar de schat. Deze is in u."..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten