Het moet de mannen die voor het eerst op de maan landden toch wat zijn tegengevallen. Zo machtig mooi ze met haar koele licht er vanaf de aarde vaak uitzag zo zag zij er van zo nabij niet uit. Het was bijvoorbeeld dor, droog, kleurloos,grijs en donker. Van de maan uit gezien zag de aarde er op zijn beurt ook weergaloos mooi uit. Alsof het licht van zilver was. Daar komt bij dat de aarde zo'n 8 maal groter is dan de maan, dus was haar weerkaatsing van het zonlicht nog indrukwekkender voor de astronauten. De astronauten echter wisten wel beter; ze hadden immers hun hele leven op aarde gewoond!
Het punt wat ik wil maken dat we als we op afstand blijven en in geval van de maan op grote afstand, dan zien we iets wat er in werkelijkheid niet is. Iets wat geen bestaanskracht van zichzelf heeft. Oases (mirages) in de woestijn zijn ook van dergelijk allooi.
Is zoals wij als mensen samenleven ook niet iets dergelijks aan de orde? Houden we elkaar niet op een of andere manier (on)bewust op afstand.. zodat het wat lijkt? En zijn we daarmee niet ergens angstig om elkaar nabij te komen? En gaan we daarmee bepaalde verbintenissen aan of en vooral niet aan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten