Als kind hebben we noodgedwongen ons hart moeten afsluiten, omdat we onze grenzen naar buiten toe nog niet zo krachtig konden neerzetten. En omdat we onze grenzen niet buiten ons konden neerzetten zijn we ze innerlijk gaan stellen, en sloten we ons hart af, en daarmee sloten we ook onze natuurlijke openheid af, en onze verwondering, onze nieuwsgierigheid en onze spontaniteit.
Wanneer we ons hart nu weer openmaken, doordat we meer contact maken met de alles omhelzende kwaliteit van het gewaarzijn, kunnen we onze grenzen ook buiten ons neerzetten. Dat we dit niet vaak doen is wat anders, maar we kunnen het wel. Als volwassene kunnen we onze grenzen om ons heen zetten. We kunnen de ander dáár stoppen. We kunnen 'nee' zeggen, we kunnen kwaad worden, we kunnen weggaan of wat dan ook. We kunnen onze eigen keuzes maken. En omdat we onze grenzen nu buiten ons kunnen stellen-tussen ons en de ander-is het veilig genoeg om ons hart weer verder te openen. En daardoor kunnen we naar onszelf toe ook opener zijn en hoeven we minder te bevriezen, te blokkeren of te verkrampen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten